εξαντλημένη απ' αυτή τη μέρα που δεν ξημέρωσε ποτέ, ταΐζω το στομάχι μου καπνό και καφέ και κείνο δεν παραπονιέται καθόλου πια, βγαίνω έξω να περπατήσω στ' αψηλώματα της πόλης, στις γέφυρες και στους λόφους με τα φυτευτά πεύκα, κοίτα πως λυγάνε στο νοτιά, μα ποιος να τ' ακούσει, βιάζονται όλοι να βρουν μια θέση, να παρκάρουν όσο πιο κοντά στο νεκρό, συνωστισμός σήμερα στην απότομη στροφή, κάποιος γνωστός θα πέθανε, ίσως κι αγαπητός, τα γεροντάκια όμως που πάνε στην κηδεία όλο μ' αποστρέφονται, γέρνουν το κεφάλι τους με συμπόνια κι αηδία ίσως γιατί αναβλύζει σήψη σε κάθε βήμα η κάθε μου εκπνοή, λυγίζει το κορμί μου κι ο λογισμός μου πιστά τ' ακολουθεί, θρηνώ δίχως θρήνους γι' όλα τα δεινά του κόσμου σήμερα που δε λέει να ξημερώσει, για κείνα που δεν τα ξέρω παρά μόνο σαν ειδήσεις και για κείνα που δεν ήρθανε ακόμη,ακολουθώ το κορμί στις άκρες και στ' αψηλώματα και κανείς δε με περιμένει στ' αλήθεια κι ούτε γω περιμένω κανέναν εκτός ίσως απ' αυτόν που σίγουρα θα 'ρθει, ελεύθερη και ζωντανή, αμήχανη στην ηδονή της αγάπης,ανίκανη στους τρόπους του ζειν, αφήνομαι σ' αυτήν αίσθηση της απέραντης θλίψης. 

Αύριο όμως θα σηκωθώ,θα σηκωθώ να ζήσω,ίσως ψάξω για καμιά δουλειά.

22/11/15 

καλή άνοιξη

βγάλαμε και φέτος το χειμώνα κουφάλες
θα χει λίγο καλύτερο καιρό τώρα
θα μας ξυπνά ο ήλιος τουλάχιστον
κι ο καφές και τ' ατέλειωτα πρωινά τσιγάρα κι η μιζέρια
οι βαριές κουβέντες
όλα θα 'ναι λιγάκι πιο ελαφριά
σα να ημιεξαϋλώνονται
θα περιμένουμε στις ουρές δίχως να βρεχόμαστε
θα κάνουμε καμιά βόλτα τ' άεργα μεσημέρια μας
θα χαζεύουμε καμιά ανθισμένη αμυγδαλιά πεζοδρομίου
θα φτιάξουμε και το ποδήλατο που 'ναι 'να μήνα τώρα άχρηστο
θα δεις
άσε που ανοίγει κι η καλοκαιρινή σεζόν
όλο και κάτι θα κάτσει από δουλειά
κάτι θα βρούμε, δε μπορεί

φεύγει για λίγο
μόνο η θλίψη
κι έρχεται πάλι
σα νιο φεγγάρι,
που λεν οι ποιητές.
κι εσύ της κάνεις χώρο στο κρεβάτι
κοιτάς για λίγο στο τζάμι το είδωλό σου
την ώρα που συγυρίζεις το μικρό δωμάτιό σου
κι αναρωτιέσαι λυπημένος αν άραγε σου λείπει κάτι.
μέχρι εκεί.

θυμάμαι τον εαυτό μου δίπλα σου

θυμάμαι πως γελούσα κι άλλοτε που

ένιωθα αμήχανα και το παίζα σοβαρή

θυμάμαι τη γλώσσα μου μέσα στο στόμα σου

και το είδωλό μου μέσα στα μάτια σου

κι η αλήθεια είναι πως πάντα περηφανευόμουν για την καλή μου μνήμη

εκτός που να...νομίζω καλέ μου, πως δε θυμάμαι εσένα

να πάψω να κάνω τις σχέσεις μου πόλεμο
με θύμα - θύτη, νικητή και νικημένο
να πάψω να ερωτεύομαι τον εαυτό μου στους άλλους...

Αντί ημερολογίου

Τον τελευταίο καιρό
ζω μια παρατεταμένη αναμονή.
Ζω στο στίβο του άγχους
όπου τίποτα δεν κινείται
ή κινούνται όλα αδιαφορώντας για την ακινησία μου.
'Οπου δεν μου κάνει τίποτα
ή όλα είναι εντάξει
στην παράταιρη απαίτησή μου.
Ξέρω πάντως
(θα έλεγε άραγε κανείς "ξέρω άρα ελπίζω;")
ότι αυτά τα πράγματα είναι σαν το γιαούρτι.
Έχουν ημερομηνία λήξης.

Το θέμα ωστόσο θα μπορούσε να είναι αν
στην ανάγκη τρως το ξινισμένο γιαουρτάκι.

από τον σωρό

του Παναγιώτη Κ.

σκέφτομαι πως αντί για άνθρωπος
θα μπορούσα κάλλιστα να είμαι ένας μικρός πλαστικός χαμαιλέοντας
μ' ακούνητα γυαλιστερά μάτια
απ' αυτούς που αλλάζουν χρώμα στο σημείο
που τους ζουλάς κάθε φορά
σε μέγεθος μπρελόκ κατά προτίμηση
σε κάποιο ράφι των τζάμπο το πιθανότερο

κοίτα τουλάχιστον θα είχα κλιματισμό
δε θα κόντευα να εξαϋλωθώ τουλάχιστον
όχι κι άσχημα, εεε;

Η βροχή αναπάντεχη νύχτα

στους δρόμους που αφήνουν

τα αγγίγματα που δεν αγγίζουν πια

τετριμμένες κινήσεις επιβεβαίωση

της ακινησίας μας

δίχως μια μνήμη

και δίχως ρήματα

ρημαζουνε τα σώματα νοσηρά

τα χέρια μπερδεμένα με μαχαίρια

γίνομαι γραφική θα μου πεις

μα σε γνωρίζω από την κόψη

κι έτσι αναγνωρίζω κι εμένα

αν μη τι άλλο

κι απ' το άηχο ουρλιαχτό

της πόλης που αγάπησες

την ώρα που πέφτει τούτη

η αναπάντεχη βροχή

και κρύβονται κάτω απ' τις μαρκίζες

οι αφελείς μας

διεκδικήσεις.